easyeqn

Pakiet udostępnia środowiska EQ i EQA służące do prezentacji wzorów matematycznych (jest zgodny z pakietem showkeys). Główną różnicą w stosunku do środowisk equation i eqnarray jest to, że wzory są numerowane tylko wtedy, gdy w tekście występuje do nich odwołanie (oczywiście przez etykietę).

Pakiet posiada następujące opcje:

allnumber	numerowane są wszystkie wzory (definiowane środowiskami EQ lub EQA) -- nie tylko te do których są odwołania
warning	podawane są komunikaty o wzorach etykietowanych, do których nie ma odwołań
easyold	definiowane są środowiska występujące w starszych wersjach pakietu: EQS, EQS*, EQ*, EQA*
fleqn	wzory są dosunięte do lewego marginesu; lewy margines można ustalić poleceniem \eqleftmargin{długosć}; jeśli równocześnie jest użyta opcja leqno to wielkość marginesu musi uwzględnić miejsce na oznaczenie wzoru
leqno	oznaczenia wzorów są wstawiane z lewej strony
math	powoduje definiowanie dodatkowych makroinstrukcji przydatnych przy składzie wzorów

Prosty przykład

\begin{EQ}\label{eq:1} \frac{x}{y} = z \end{EQ} \begin{EQ}\label{eq:2} \frac{x}{y} = z \end{EQ} I will refer only to \eqref{eq:1} or, in the old style, \refeq{eq:1}.

ilustruje działanie i przy okazji pokazuje, że zostały zdefiniowane dwie makroinstrukcje służące do powołania się na dany wzór (makroinstrukcja ref nie włącza mechanizmu oznaczania wzoru i generowania etykiet), różnice w działaniu widać na ilustracji; uzgodnienie połączeń wymaga trzykrotnej kompilacji.

Zarówno środowisko EQ jak i EQA może służyć do budowy tabel, różnica polega na tym, że w przypadku EQ cały wzór jest opatrzony jednym numerem, a w przypadku EQA numerem jest opatrzony każdy wiersz tabeli (o ile jest on zaetykietowany i jest do niego odwołanie lub zostało użyte polecenie \yesnumber).

\begin{EQ}[rcll] \nabla\cdot(\rho\nabla u)&=&f \qquad &\mbox{on $\Omega$} \\ u&=&u_{0}&\mbox{on $A\subset\partial\Omega$} \\ (\rho\nabla u)\cdot n&=&u_{1} &\mbox{on $B\subset\partial\Omega$}\label{eq2} \end{EQ} in \eqref{eq2} ....
\begin{EQA}[rcll] \nabla\cdot(\rho\nabla u)&=&f \qquad &\mbox{on $\Omega$} \\ u&=&u_{0}&\mbox{on $A\subset\partial\Omega$} \label{eq3}\\ (\rho\nabla u)\cdot n&=&u_{1} &\mbox{on $B\subset\partial\Omega$}\label{eq4} \end{EQA} in \eqref{eq3} and \eqref{eq4} ....

Do łączenia kolumn służy makroinstrukcja \eqmulticol o następującej składni:
\eqmulticol{ncol}{align}{zawartość}
gdzie:

ncol	--	liczba łączonych kolumn
align	--	sposób pozycjonowania kolumny (tak jak w opcjonalnym parametrze środowisk)
zawartość	--	zawartość kolumny

Dodatkowe polecenia:

\yesnumber -- wymusza numerowanie wzoru (lub wiersza tabeli w którym jest użyty)

\begin{EQ}[rcl]\yesnumber a & = & \frac{1}{23} \\ b & = & \sqrt{\frac{1}{23}} \end{EQ}

equationleft -- powoduje, że wszystkie następne wzory będą dosunięte do lewego marginesu (p. opcja fleqn)
equationcenter -- powoduje, że wszystkie następne wzory będą centrowane
numberleft -- powoduje, że we wszystkich następnych wzorach oznaczenia będą po lewej stronie (p. opcja lefteqno)
numberright -- powoduje, że we wszystkich następnych wzorach oznaczenia będą po prawej stronie
\eqspacing{odległość} -- odległość przed i po wzorze
\eqcolumnsep{odległość} -- odległość między kolumnami
\eqrowsep{odległość} -- odległość między wierszami
\eqlabeltop -- oznaczenie wzoru na górze
\eqlabelbot -- oznaczenie wzoru na dole
\eqlabelcenter -- oznaczenie wzoru centralnie

\eqlabeltop \begin{EQ} \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label[TOP] \end{EQ}
\eqlabelbot \begin{EQ} \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label[BOT] \end{EQ}
\eqlabelcenter \begin{EQ} \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label[CENTER] \end{EQ}
zmiana pozycji oznaczenia wzoru jest możliwa jedynie we wzorach wieloliniowych.

makroinstrukcja \label ma dodatkowe własności:

\label{nazwa_etykiety}	--	działanie standardowe
\label[tekst]	--	wzór zostanie oznaczony podanym tekstem (nie jest definiowana etykieta, na którą można się powołać)
\label[tekst]{nazwa_etykiety}	--	wzór zostanie oznaczony podanym tekstem, nazwa_etykiety jest etykietą, na którą można się powołać
\label(tekst)	--	wzór zostanie oznaczony podanym tekstem, który zostanie ujęty w nawiasy () (nie jest definiowana etykieta, na którą można się powołać)
\label(tekst){nazwa_etykiety}	--	wzór zostanie oznaczony podanym tekstem, który zostanie ujęty w nawiasy (), nazwa_etykiety jest etykietą, na którą można się powołać

Przykład:

\begin{EQA}[c] \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label(eq.1){eq:custom:a} \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label[eq.2]{eq:custom:b} \\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label[***1***] \end{EQA} I will refer to \eqref{eq:custom:a} and \eqref{eq:custom:b}

W parametrze makroinstrukcji \label można użyć znaku ~ -- oznacza on wstawienie polecenia \theequation z ostatnio użytą wartością licznika wzorów, bez jego inkrementacji. W ten sposób łatwo uzyskać efekt dodatkowego numerowania wzoru (p. także pakiety subeqn i subeqnarray)

\begin{EQA}[c]\label{dqq}\yesnumber \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label(~.a){aqq}\\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0 \label(~.b){bqq}\\ \nabla\cdot(\rho\nabla u) = 0\label(~.c){cqq} \end{EQA} \eqref{aqq} \eqref{bqq} \eqref{cqq}
konieczne jest zdefiniowanie etykiety na początku (\label{dqq}\yesnumber), tak aby została zwiększona wartość licznika, w przeciwnym razie kolejne linie byłyby oznaczane (0.a), (0.b) i (0.c)

Dodatkowe polecenia aktywowane opcją math

\frac[długość]{licznik}{mianownik}	--		parametr opcjonalny pozwala na zmianę grubości kreski ułamkowej (z powodu błędów definicji przed wywołaniem pakietu należy skasować standardową definicję makroinstrukcji poleceniem \let\frac\relax)
\dfrac[długość]{licznik}{mianownik}	--		licznik i mianownik składany jest zawsze w ,,displaystyle''; parametr opcjonalny pozwala na zmianę grubości kreski ułamkowej
\tfrac[długość]{licznik}{mianownik}	--		licznik i mianownik składany jest zawsze w ,,textstyle''; parametr opcjonalny pozwala na zmianę grubości kreski ułamkowej
\eqbox{zawartość}
\eqbox(grubość,odległość){zawartość}	--		makroinstrukcja pozwala na ujęcie fragmentu wzoru w ramkę; parametr opcjonalny określa grubość ramki i jej odległość od zawartości \[ \eqbox{\int_0^\infty dx}~~~~ \eqbox(2pt,5pt){\int_0^\infty dx} \]
\norm{zawartość}	--
\abs{zawartość}	--
\ParDer[definicja mianownika]{licznik}	--
\DIV{zawartość}	--
\GRAD{zawartość}	--
\LAPLA{zawartość}	--
\SUM{od}{do}
\SUM[indeks]{od}{do}	--
\PROD{od}{do}
\PROD[indeks]{od}{do}	--

Dodatkowe środowiska aktywowane opcją math

ARRAY	--	różnicę w stosunku do środowiska array ilustruje przykład (pola tablicy są składane w ,,displaystyle'') \[ \left(\begin{array}{cc} 1 & \frac{1}{2} \\ \sqrt{3} & \frac{2}{\sqrt{3}} \end{array}\right), \qquad \left(\begin{ARRAY}{cc} 1 & \frac{1}{2} \\ \sqrt{3} & \frac{2}{\sqrt{3}} \end{ARRAY}\right), \]
MATRIX	--	różnicę w stosunku do makroinstrukcji matrix ilustruje przykład (odległość między wierszami) \[ \matrix{ 1 & \frac{1}{2} \cr \sqrt{3} & \frac{2}{\sqrt{3}} }, \qquad \begin{MATRIX} 1 & \frac{1}{2} \\ \sqrt{3} & \frac{2}{\sqrt{3}} \end{MATRIX} \]

Pakiet jest dostępny pod adresem:
ftp://ftp.gust.org.pl/TeX/macros/latex/contrib/easy.tar